Yarım Kalan Şiir Yanım

Zaman;
Zerdüşt bir yolun
aydınlık, karanlığında kendimle yüzleşmeliyim

Kâinata tecellî eden
Arş ve Ferş ile
herşey denge ahenkteyse
bu tevâfuk niye

Ar görme asi rüzgârım
benimde bir yüreğim var

Ah Fırat bakışlım
gözlerimin namlusuna yalnızlığın
çoğaldıkça
içimde beklettiğim sancılı yalnızlıklar
küstürür manolya çiçeklerini, bekleyişim
kalbimden devrik bir türkü geçiyor
şimdilerde
kendinden göç etmiş sağır şehirdeyim

Ah anne yüreğim
kendime ne kadar da yabancıyım

Vakit ne uzun hayat ne dar geliyor
adını her yutkunduğumda
gözümden yağdırdığım yağmurlar
seni ıslatmasın hüzünkâr acıya

Bakma öyle
ben öyle aşinayken yüreğine
soluğumdan yine argın bir şiir geçer
Ahmet Telli’den
"gidersen yıkılır bu kent"
öyle avazlanır olabildiğince sessiz

yine
sevdalar dökülür sokak çöplüklerine
ben kaldırım taşlarında sahipsiz bir kumru
yolunu gözleyen yoksul çocuk
belki bir sevda düşürür yüreğime

Hayat bir tren istasyonunda
bükülür ömrün sırtında
bide sen
d/okunmazsan kırılır dallarım



Sadece
gölgesiyiz yanık bir güneşin hasreti..