Yarın Için Savaşırken Bugünü Kaybettik

Evimin önü kavaklar dolu sevdiğim
Ben seni sevdim arkamda çınar ağaçları oluverdi
Sokak aralarından kavgasız geçilmez oldu
Dost dediğin arkasına bakmadan kaçar vaziyette
Kalabalıktı ömrümüz bir ormanı anımsatırcasına
Kimsesiz çöle döndü kalbimiz şimdi
...
Dere tepe bizim saydık direndik namussuz olana
Elimize ne verdiyseler yürüdük kötünün üstüne
Sonra üç kuruş etti
Uğruna ölürken gülümsediklerimiz
Sabrımız kendini sınadı kazanmak istediklerimizle
Ama cebimize kalan hiçten öte olmadı
Olmazsa olmaz dediklerimiz vardı gönlümüzce
Hep aklımızda kalan sevdalarımızla ilk olan
Umudumuz son haddine geldi bu gece
Sabahında özgür olacağımızı sandık
Gün doğmadan elimize demir sürgüler girdi
...
Beceriksiz aksi insanlar olduk kaybettikçe
Unutulduk her doğan bir bebeğin gözünde
Küçüldükçe farkına vardık beklentilerimizin
Bizler insanca yaşamak isterken yok olmuşuz
Yarın için savaşırken bugünü kaybettik