Yaşamak Denirse

Kalbime dayanmış bir silah,
Tetiğinde senin o küçücük parmağın,
Gözlerinde gözlerim var.
Tenime, kalbimin tam üstüne değen,
Buz gibi ama bütün benliğimi yakan bir kursun.
Varsın delsin geçsin beni,
Son gördüğüm o güzel gözlerin,
Son duyduğum o güzel kokun olsun.

Ama sanki dondu hayat
Sen bastın tetiğe
Yine de kaldı kursun tenimde.
Hala gözlerin ve kokun var zihnimde.
Sadece bunlar mı?
Seni ilk gördüğüm, öptüğüm
Sen benimsin dediğin,'evet' dediğin an..
Şimdi ben bunlarla yaşamak zorundayım.
Dünya bana inat döndükçe,
Senin varlığını bilip,
Tenine dokunmadan, kokunu duymadan,
Sıcaklığını hissetmeden yaşamak zorundayım.
Eğer buna yaşamak denirse....