Yaşamak Herkesin İşi

Ağlamaya en iyi gelen şey daha çok ağlamaktır.
Hayat her yönüyle bir paradoks olduğunu kanıtlamak ister,
Belki de...
Hayatımız boyunca hep mutluluğu arar,
Gerçeklerle yetinmeyi bilmeyiz.
Her şey düzenli olsun isteriz.
Altın kaplama birer çerçeve içinde.
Sadece mutlu anılarımızı resimleştiririz.
Her konuşma acı tatlı hatıralar diye başlasa da,
Biz sadece tatlı olanları hayatımızda tutarız.

Sevgi mi?
Elbette en güzel şey.
Hatta belki Hayatın anlamı.
Ama büyük resmin içinde sadece bi metefordan ibaret.
Yine de bir kaşık suda boğulmayıda başarıyor insan.

Kalp mi?
Tozlanmış kalplerimiz temizlendikçe yıpranıyor.
Her bir yanı yavaş yavaş dökülüyor.
Kurak bir gölde, bir damla suyu arıyor,
Ümitsizce...
Bulunca da eline yüzüne bulaştırıyor insan.
Belkide yanlış olan,
Dünleri siyah beyaz hatırlamak.
Yarınlar için rengarenk hayaller kurarken.

Umut...
Aklına insanın çok şey gelir ama,
Her şeye Rağmen sözü çok şey anlatır.
Yeryüzündeki tek umut kırıntısı için bile değer.
Kaybolmuş ruhlarımızı kurtarmaya...

Yine de...
İnsan ağlayabilmeli,
Ağlamak cesurların işi,
Kaçmaksa korkakların.
Yaşamaksa hepimizin.