Yaşamak Isterken Neden Ölümü Tercih Ediyoruz Hala

Hepimiz birer çocuktuk
Dal yaprağında ağaç dalında
Hepimiz mutluyduk çünkü çocuktuk
Toz pembe rüyalar görür
Her şey o an olacak sanırdık
Hayatı daha tanımadan
İçinde kaybolmaya hazırdık
Çocuktuk umutların peşinden koşar
Yakalamayınca ağlar göz yaşı akıtırdık
Yürümekten eskimiş kaldırımlara
Yol kenarındaki ağaçlara aşkımızı kazırdık
Anlardık yaş on sekizdi sevmeye sevdalı bir yürek tanırdık
Aşık olur ayrılır bir daha severdik hiç umursamazdık hayatı
İçinde kaybolurduk aşkın
ve hayatın bir kenarından yeniden başlardık yaşama
Ömür içinde ömür geçerdi senin ufacık yüreğin bilmezdi
Günler erirken bir tabak suda sen o tabakta kendi iç dünyanı bilirdin
Yaşın yirmi iki olsa da çocuktun sen masumdun hala
Gençliğinin ilkbaharı başında kavak yelleri gibi eserdi
Umursamazdın hayatı oysa
Bir gün geldiler aldılar en sevdiğin türküyü elinden
Çocuktun sus tun hiç bir şey diyemedin
Öylece baktın ardından
Sonra hayatında ilk defa küfür ettin
Lanet ettin umudu alıp götürenlere bir sitemdi aslında
Çocuğum bu daha ilk
Ve yaşadığın hayatın içinde ufacık oyun ufacık bir aldanıştı bunlar
Nerden bilirdin çocuğum nerden bilirdin
Mas mavi gözlerin hayatın deniziydi sende
Geçen yıllar arasında dağıldın kırıldın eridin bittin
Görmedin kendini yaşadığının farkında değildin
Ömür senide tüketti hiç acımadı sana
Ve hala aklına bir soru takıldı
Çocuk yüreğinle sorarken bana
Gözlerim bir kez daha doluyor yaşlanmış gözlerine bakarak
Ve sen diyorsun ki
Yaşamak isterken neden ölümü tercih ediyoruz hala