Yaşamaya Ağıt-Trenlerin Ölümü

-kıyılarımda yaşama korkusu-

bir gece lahdi misali örtülen
kimliksiz ölülerin üzerlerine
yakışıksız kaldırımlar
göz bebekleri çamurlarında
yaşama sarılma çabası ile
dikenlerini sakınan
morg mavisi güller

dinleyin

siz ihtişamlı bahçelerde güneşin
emanetleri halinde yetişen türdeşlerinden
pek daha pek fazla güzelsiniz

kirpiklerinize değen çamuru boş verin

ve şu zor suale cevap verin

insana kavratabilir mi ağzınızın kenarına takılan
unutmanın mahiyetini öksüz, yılgın şiirler

-

ben gitseydim eğer öyle aniden
öyle dolu dolu gitseydim
soğuk bir yaşanmamışlıkla
değişmezdi hiçbir şey eminim

vaktinden geç gelirdi gazete
beni aramak ertelenirdi
neleri ertelemedik zaten
kaldı mı ötesine itmediğimiz
üçüncü sayfa haberleri
İstanbul'u az mı kirletirdi
sen geç öğreneceksin diye

ama giden sen olduğundan

tam vaktinde ulaşır bana
senin merakın
kuruturken yaprak yaprak
alın çizgilerimi
terli bakışlarla
haberler arası döner dolaşır
seni bulamayınca
yüzüme Da Vinci' den hafif
belli belirsiz bir tebessüm çökerdi

garip artık seni bulamamak kendimi
alıp uzaklardan bana geri getiren

ve sana gelecek durumum yok

bütün o kocaman demir tabutlar
metal sürgülerini kapatıp altlarına serili
büyük büyük susmalara büründüler

tek bir çığlık
tek bir saat tıkırtısı yok

korkuyorum
hasret bıçaklanmalarıyla ölüme giderken
seni öğrenmelerine
herkesin kendi siyahına katlandığı, karanlıkların

korkuyorum
ismini vereceğim diye