Yaşamaya Direnmek

Direndiği kadar yaşamak
Son bulmayacak bu ömür
Bir gün doğacak diye güneş
Sonuna kadar bekleyeceğim
Ellerim ruhumdan bir parça
O gün güneşi
Ellerimle seveceğim

Göğün kokusuyla sevindiriyorum çocukları
Neresinde mutluluk ağlamanın
Gözümden akanlara
Yelken yapıyorum kağıtlarla
Süzülürken hayallerim
Anneler çocuklarını okşuyor
Ağıtlarla

Doğrusunu ya da yanlışını bilmediğim
Binlerce hatanın en zavallı kurbanlarından
İki parça canı kalmış düşlerimi
Rüzgarda sallıyorum
Ve güneş değmiyor ellerime
Ah ediyor çocuklar gülmeye
Ruhumu ahlıyorum

Kolu kanadı kopmuş
Ağaçların bile artık
Tertemiz yüreği yokmuş

Buraya kadar dedi yaşlı amca
Geldim, yoruldum, soldum
Karahindibasını üflerken rüzgar
Ben de kurudum

Öptü gözlerinden yaşamanın
On dokuz yaşındaki yalnızlığım
Konuşamadım
Öyle ya bunca zaman
Ben hiç yaşamadım

Ortasında dünyanın
Yusyuvarlak bir sevmek var
Ağzında kuşların
Bir gram ekmek yok
İşte bu yüzden gök delsin dünyayı
Tam on dokuz yerinden
Öcünü alsın yaşamak
Seveyim derken
Eriyenlerin

Benim gözlerim kapalıdır
Gündüzlere
Çünkü güneş ekmek vermez hiç
Sevenlere

Değmez mutluluk
Gülmek isteyenlere..