Yavaş

bu dünya hızlı dönmüyor
aslında
ben çok yavaş duruyorum
zehir zemberek zamanlarda

bak trenler bile kıpırtısız
çıt çıkarmıyor
benim yanımda
uzayıp giden raylarda
pas tutmuş rüyalarla
vagonlar
kömür kokulu
yüz yıllık yalnızlıklar
saklıyor

içimden denizler çekiliyor
usul usul
korkuyorum
kimse bir yere gitmiyor
gidecek yer mi yok
gidilecek insan mı
korkuyorum
yol filmleri otobana varmadan
yoldan çıkmış

bu kalabalıklar hızla boğmuyor
rüyalarımızı
ben çok yavaş duruyorum
ortalarında

nefesimi tutuyorum
karanfilli bir şiir
dudaklarımda