Yazdıkça Küçülen

aşk kurşun kalem boyundaydı
yazdıkça küçülen
nihayet şarkıydı belki de, hani o son nota basınca o tele


eksilirdi
masalardaki kadehler
sonra ışıklar söner, yarı sarhoş karanlık kahkahalar bölerdi geceyi


o boş meyhanenin
birkaç sandalyesinde, kırık kadeh izleri
dudak kokardı alaca


oysa
hikayesi vardı, akşama yayılırken beyaz örtülerin
soluk değildi henüz lakerdanın benzi


boşalmaya başlayınca
duvar saatinin zembereği
önce fikir gitti, sonra devrim


aşk kaldı geriye roman büyüklüğünde
bir bıçak
bir parçada beyaz yaprak


yazılınca körelen
körelince açılan kalem misali
tamamlanmamış öyküler bıraktık yarına iliştirirken yarım kalmışlığı


korkumuz
sarhoşluğumuzdu
ya düşersek yüreğimizden yalpalarken göğüs kafemiz


basar mıydık
postallarımızın müebbet düşleriyle üzerine
buz izleri mi kalırdı, kaldırımların saçaklarında


ya
küçülür müydük
hani gelecek nisan'ın ilk yağmurlarında ...