Yazı Siliniyor Yazgısı Yaşanıyor Hayatın

Bir gün
Bana ne kadar çok benzediğini
Önce kendine
Sonra Tanrıya itiraf edeceksin

Senin kalemini kırdım kalbimde
Tüm bez bebeklerini
Tapınak çatılarında batıl bir inançla kutsadım uçurumlara
Ve gecelerini içtim kanayarak şafak anlarında
Öyle anlamsızsın ki
Yitirdim yağmur bulutlarını gölgeleriyle

Yırtılacak birçok sayfanın hiçliğinden geçiyorsun bugün
Tozlu raflarda dokunmuyorum dudaklarına
Soğuk ve çatlamış topraklarımın şiirisin
Yaşlanmış martıların inzivaya çekildiği
Gökyüzü yalnızlığı misali sessiz
Öyle bir boşluksun ki
Öyle dolduramadığım
Dipsiz
Susturdum içimden geçen zamansızlıkları / geçmişiyle

Sürüklenen yaprakların ölüm dansını izliyor musun?
Çıplak ağaç dallarının çaresizliğini?

Oysaki
Her bahar başka yakar adamı

Bir gün
Yanmak pahasına da olsa
Bu cennete ne kadar çok kaçtığını
Önce kendine
Sonra Tanrıya itiraf edeceksin

Yenilgilerimin sonbaharını kutluyor hüzünlerin
Birçok kez
Yeniden
İntikam alırcasına aşk acılarından
Sızılarımı sahiplendiğin anların hatırasıyla
Özgür bırak yokluğumu zihninden
Kamçılama sırtımı sürgününde
Yıldızlara bak
Gözlerine dönüyorlar her gözyaşımda

Buğday tarlalarında çıplak kelebekler uçuyor
Avuçlarım düşlerinde çaresiz bir gökkuşağı
Öyle bir çekiyorum ki içime şarkıyı
Öyle bir çığlık ki
Yankısız
Susturdum hiçliğimin tüm gizemini
Bu renksizlik sana ait tüm benzerliğiyle
Benim en büyük yenilgim düşlerim / çocukluğumun masalları
Anlatılmayan

Demir çubuklardan bir hapishane yarattım yeryüzüme
Ölü doğan bir sabah güneşiyim güne
Yüzümde hayatın sôl anahtarı
Tüm kapılar kapalı
Tüm pencereler sessiz
Tüm şehirler boş
Gökyüzünde silinen çentikler gibi
Parmak izlerinden vazgeçen bir özgürlüksün bu şiire

Oysaki yazı siliniyor
Yazgısı yaşanıyor hayatın...