Yedi Yaşimda Tanidim Seni Anne...

Yedi yaşımda tanıdım seni anne
Babamı kaybettiğim yaşta tanıdım
Ağlarken geceleri sana daha bi sarıldım
Ne dost ne arkadaş yanımda bir sen vardın

Gözyaşlarını döktüğün her gün
Canımdan can kapardın annem
Titrek sahiplenişle üstüme düşerken
En yalnızlığımda bir sen vardın annem

Kutsal bir duyguydu sendeki
Anne olmak olabilmekti
Anlatılması güçtür anlatılmaz
Yara almayan ana anlayamaz

Her bakışında bir gizem vardı
Her hareketinde bir mana
Kaybetmişliğinin buruk hüsranı
Çaresizliğin yürek acıtan isyanı

Yedi yaşımda tanıdım seni anne
Babamı kaybettiğim yaşta tanıdım
Sen ağlarken ben içimi acıtandım
Kahrolandım sana bakamayandım

Ben uyurken sen uykusuzluk nöbetlerindeydin
Hep uzaklara bakan, hep bekleyendin sen
Yemeyip yediren içmeyip içirendin
Sen anneydin...

Yaşamayan bilemez kaybetmişliğin acısını
Can yoldaşını uğurlarken kabre
Hala adını anıyordun her nefesinde
Söyle dünya seni mi galipsin, galipsin yine

Ben seni aslında doğmuşluğumda tanıdım anne
Her geçen gün biraz daha tanıdığımdın
Cümle, cümle satır, satır beynime nakşedendim
Yedi yaşımda babamı kaybettiğim yaşta
Seni bir kez daha tanıdım anne...




DÜNYANIN EN VEFAKAR ANNESİNE, ANNEME...