Yediverenleri İstanbul'un Yedi Aydır Solgun

tam yedi ay oldu sen gideli.
elvedasız bir mayısın baharında
kömür ateşiyle tutuştum
saçlarımın karasında
üşüdüm dondum..bahar ayazında


yokluğun
yoksuzluk
uykusuzluk
ne zaman düşünsem
ürperir içim
kalbimin köhne penceresinden
seni aradıkça gözlerim
bir kader çıkmazında saklar seni sonsuzluk
İstanbul yalnızlaşır sensizlikten
hüzünlerimi paylaşır
ay geceye küskün
güneş güne
bir lodos çarpar yüzüme
arkası gök gürültüsü
ve beni çarpar büyüsü

dalında bir ağacın
ak bir güvercin
sızlatır
acıtır ötüşü
örtüşür garipliği benimle
ah Yüreğimin sol yanı
seyiiirr sensizlikten
kırılgan bir kalpte dolar hatıralarım
bazen dağılır
bazen sarılır
sallanan bir çerçevenin kopuk çivisinde
bazen bozulmuş elektrik prizindedir izlerin
neyde bir sessizlik
boş elbiselerinde kimsesizlik doldurur dolabı
işte o an gelir ki boğazıma dayatır kader ızdırabı
ya içeceksin doyacaksın bu acıya
ya aç kalacaksın ölümün yalnızlığına..





yüzümün her haritasında
ellerinin dokunduğu başka bir şehir
gözlerimin içinden kalbime akan yeşil bir nehir
biraz tutkulu.biraz kadere bulanmış çamurlu
seni içimde yaşıyorum hep
seni öldürmek hiç olur mu?
aklımın hakimiyeti
kalbimin teslimiyeti
sen...
gittin ya..
silinmiyor mazimin silueti

yediverenleri İstanbul'un
yedi aydır solgun
yüzümün yamacından
bir hüzün boşalır şimdi sağnak sağnak
akar içimdeki sensizliğin boşluğuna yorgun
ah sevgilim!
keşke eve dönüşlerin gibi
hayata yeniden başlasak
yeniden başlasak

şimdi ben ağır aksak
sensizliğin solgun vadisinde
debeleşiyorum engellerle
ne kadar kolaymış meğer sen hayattayken
her zorluk,her sınav, her savaş
şimdi ben de öğreniyorum
yeniden bu hayatı yavaş yavaş...
lakin nedendir anlamadım
bu hala sen varmış gibi
içimde sana doğru her gün yaklaşan
bu pür telaş
bu pür telaş.......