Yemin

yemin sözümüzdü
O dağ başında
asırlık çınar ağacın dibinde
sen söylerdin ben dinlerdim
lakin
itirazlarıma bir taş düşerdi
ağaçtan düşer gibi
Newton misali
beyin patlamasiydi sanki

sen söylerken ben taş olurdum
itirazlarımı gömerdim taşa
atılan taşa yoldaş olurdum
yağmur gibi yağardı sözcükler
bir bakardım taş kalbimiz

gözler şelale olmuştu
açılmış sulara
uzakları seyreder gibi
düş hayallerle avunurduk
ikimizde kuş misali uçuyorduk
kanatsız ve yaralı
ürkek çekingen uçmalarımız
beynimizi kurcalıyordu

bir tren garında
düşünürken sınırlar çiziyorduk
oysa sınırsız düşlerin
artısı mı yoksa eksisi vardı
yinede uçmayı hayaliyle
kanatsız yalpalanarak

iki yabancı sayılırdık tren garında
yolculuğun zamanını
umuda bağlamışken
tren kalkış saati çoktan geçmişti
ikimizde dona kaldık
gökyüzüne baktığımız
yer değil gökte değildi
içimizde olandı

iki yabancıydık yollar keşişti
iki kader yolcuları
aynı yaban yolda
ayni istikamete doğru yürüyorduk
arkamıza bakmadan ilerliyorduk
yorgun savaşcılar gibi
gökyüzüne bakıyorduk

bu hikaye yaşam sevinci
tutku emekle aşar
mavi semallar sonsuzluktu
bizimkisi benzerdi
her nefeste
yaşamak görmekte değil
bu handa ...

severken yemin içtik
O çeşmede
içimizde yaşarcasına
yaşamı..

bakınca bir bahardi
ikimizin gözleri..

13.12.2010 - Karataş

**en son gülen, en güzel gülendi**