Yeni Doğdum Anne

zaman,
eksilen dişler,ağartan saçlarla bırakırken ihtiyar
kırlarımızdan yolar tüm sarı papatyaları
içimize bırakır,bakır rengi keyifsiz bir sonbahar

nereye dönsem bir tutam saç
yolunuyor zamanın hırsız ellerinde
savruluyor semada,tüm yeşeren umutlarım
yaklaşıyor uzaklardan bir gölge
beni uy/arıyor,zaman isminde bir bilge
irin akıyor g/özlerimin tasından
ve kurtulamıyorum kederimin yasından
yüreğim çaput bağlı
çölleşen dudaklarımda yağmur duası
ve iki yanı paslı tarak ömrümün,bu son sıtması

baba
hani ceketinin kokusuna sinen çocukluğum
ölümsüzdü
bak zaman kapımızın önüne ölümü serip
rüzgarıyla kurutup
nasıl da her şeyi silip süpürdü

anne
menekşeli, aralıklı pencerenden
sızarken ben efkarlı
sen
hala bana bir umut var diyorsun
fesleğen kokusuna bulanmış ellerinle
sen de,hala
benim gibi acılar içinde sab/ahlara uyanıyorsun.
düşmelerimden kalan açık kanamalar
ve öptüğün mukaddes dudağındaki o derin sızı
ve kimse senin kadar avutamaz bilesin..bu küçük kızı

zaman
bütün badireleri yaşatıktan sonra
tam mutluluk durağına varacakken
bozuk freniyle iter bizi dışarı
kırmızı bir çizgi çeker önümüze_durdurur
g/özümüz b/ağlanır
yapışan siluetimizi toprağa
alnımızla öptürerek vurdurur

ne çok yaşadım diyemedim
zaman, sen de kulağıma durup_durup bağırma
seni çok özledim desem de annem
henüz ben yeni doğdum
sakın yanına çağırma!