Yenik Bir Kasım Düşüyor Gölgeye

Ezik ve yenik bir kasımdı düşen
Çarpık yüreklerin çocukluğuna ...

Kendimin kenar sokaklarında
İzbe kaldırımlara boylu boyunca serpilen
Kasımdan düşlerin koynundaki sırlardı

Çıkısında çaput yırtmaların esiri
Çıkmazların gölgesinde
Eskiden kalma puslu bir çocuk
İnleyen göğün sırında uzak bir resim
Gittikçe küçülen

Sofrasında tabiatın çetin bir misafir
Nadasa bırakılan sevdaların kuytusunda
Bereketsiz bakış
Akıp giden arka vagon yolcularına
Sessiz bir el sallayış...


Yine bir kasım yıllar öncesi gibi / rengini yutmuş doğada
Küçük bir çocuk avuntusu takvimin yapraklarında
Eskiyen günlere kalkan mey kadehleri
Gelmeyen sakiler
Bitmeyen sofralar

Kollarında atılmış zemherinin
Soğuğunda yarık yarık çatlayan
Acıyı zulasına dürüm diye katan
Antika saat zincirlerinde salınan
Küçük bir kız çocuğu...kasım...


Kendini tamamlamayan şehrin
Gürültüsünden ırak
Arsız gecelerin eşsiz
Göz kamaştıran ayazlarında
Bukağı izler
Niteliksiz...

Kah esip lodosunda coşan
Kah susup poyrazında dağılan
Hayırsız bir çocuk...


Duaya kenetlenmiş gidişlerin
Cellat havasında türküleri çığırıyor
Akşam sefası niyetine mapuslarda
Salıveriyor kendimin ağası pervasızca
Tüm çocukluğumu arza...


Şımarık bir tıfılın emanetsizliğinde
Su'ları yanıyor kentin işte

Aralanmış kapılardan çıkıyor
Bir garip kasım
Eşiğinde kısmetsiz evde kalmış
Ay kurusu

Yenik bir kasım düşüyor gölgeye