Yenine Sığmayan Utangaçlığım

isterdim aslında göğün kuşağını çözmek ellerimle
ervahına sığdırıp tüm taksiratlarımı
bakire gidişinin
şeytan arabasına bindirdiği olmayacak düşlerimi
kucaklayıp eylül hazanlarının yapraklarını
koparıp tüm tırnaklarını
kuzeye çalan bir tepenin yamacına asmışım
içinde kimse yok farazi çamaşırlarımı
boş
fenersiz şimdi kırılmış ışıkları
gözlerim
biri kaybetmiş arıyor diğerini!

iki gözümsün desem yine bakar mısın eskisi gibi?




yamaçlarına kar düşmüş kırsı saçlar
göçmen kuşlara yuva şimdi boş bağır/ışım!
bir mevsim değil bir gün bile yeter
fersiz bakışların ardından boş çağrı/şım
nemli sodyum kokusu dolmuş odam
yas/tık yüzüm ıslak
uykulu sayıklama zamanındadır envai ervahım..
seni tanımıyor hiç bir nalet falcı!
çağırma seanslarımın baş aktristi

ruhumsun desem ve çağırsam gelirmisin fincanıma?


sin ıslığı kadar acıklı bir ır'sın şimdi dilimde
mevlevi ayini kadar kendini kaybetmiş aklım
muhayyilemi de götürmüşsün peşinde bedenimle
şimdi bir ceset kadar boş ve yalnızım
bir sarhoş kadar isyana mail ve küffar
ve aşk kadar hazin bir ritüelde özlem

özledim desem inanır mısın?


ciğerimden kopan ar/sız bir şarkıdasın
'yokluğunda çok kitap okudum ağladım'
üç kuruşluk ciğere
beş paralık kediyim şimdi
gayri ut/anmaz türkülere saldım ağıdımı
sus/ar/ım!
fincanlarda yazmayan adını
kendi alfabemden kendi sesimle okumaya
utan/ır/ım...


susma türküm utanma!
evet sende şark/ım
sustum ben
sizler susmayın
alın beni de aranıza
yenine sığmayan utangaçlığımla
sığınayım bari ardınıza!

'yeter ki gel bana senede bir gün'!