Yeter Artık Yar

Tüm saatler yokluğunun içinde birbiri üstüne yığılıyor sanki.
Sahte mutluluklar giydiriyorum dudaklarımın kıvrımlarına.
Sensizlik revamı, ömrümü ömrünün ardından sürükleyen.
Ayağım takılıyor bir acıya, yokluğunun üstüne yığılıyorum.

Aynaları kırılıyor mutluluğumun,yansımalarının.
Söz dinlemeyen yanımı artık tanıyorum yüreğimin.
İğne deliğinden geçiriyorum yokluğunda geçen zamanı.
Harf harf işlerken hasretini, sararmış tozlu sayfalara.

Şimdiden yerleştiriyorum hüznümü parmaklarımın ucuna.
Hangi satır içine sığdırabilmiştim de yokluğunun anlamını.
Lügatimde bir söz kalmadı artık içimi yakmayan sızımı anlatan.
Her benle başlayıp senle devam etmek zorunda olan satırlarımda.

Ah be yâr gün gün yokluğunun eş değeri mısralara döktün içime.
Ve yine yüreğimi sana dair söylenmiş mısralarımla yıkadın.
Sen hep bana uzaktın, yollarda kaybolsam sen önüme çıkan tuzaktın.
Ben, her gece gözyaşlarımla tozlu sayfalarda yokluğuna hıçkırırken.

Keskin ustura harfler kesiyor yüreğine giden bütün yolları.
Bütün intizarları intihar ederken yüreğimdeki hazanın.
Ben kendi yokluğuma kefensiz duruşlar uyduruyorum.
Seni sensizlikten diliyorum boşluğun sürüncemesinde kalıyor kalbim.

Gelir misin benimle uçurumun kenarına demiştin sana; evet demiştin bana.
Şimdi saymıyorum ben bu imlasız vedayı gideceksen ölüm gibi git.
Sureti kirlenmiş, şeceresi faili meçhul bir yalnızlık katilim olmuş sanki.
Mükellef bir kedere hariçten gazel değil yüreğim,"yeter artık yar".