Yetim Umutlar

Baktığı gibi görüyor insan;
Çerçevenin darlığı büyütüyor umutlarımı,
İçimde yetim bıraktığım bir yavrucak;
Sen diye ölüyor,
Öksüz kalmaya mahkum bıraktım;
Adı umut olan evladımı,
Neden kısır bir döngü merak ettin mi?
Bilsen ölürdün;
Ölseydin belki yaşadıklarımı bilirdin,
Hayallerimiz vardı;hayattan umduklarımız,
Anladımki misafirmişim bu sinemada;
Ve yalnızca bulduğumla yetinmişim,
Gördüklerim fazla geldi;
Ben ne talihsizmişim,
Sen bana sev derdin;
Ben sana -diğim olarak gelirdim,
İlk defa kaybettim umudumu;
Sen sadakatini kaybettiğin zaman,
O yüzden üzülme;
İsteklerin doğrultusunda yaşarsın artık,
Yüreğinde sızım kalır armağan,
Onuda yeterince çaldım senden,
Kimse kısıtlamaz seni;
Ama kısıtlanmayı bile özler insan,
Artık gülüyorum bir çok şeye!
Hayat yapılan haksızlıklara karşı;
Gülmeyi öğretti bana...!