Yetimsin Sen

Tanık sandalyesinde kolu façalı nefesin,
tutanağı okunacak sağır insanlara
ellerinden evvel boy atan yorgun aklının
adalet uğruna vuracak tokmağını
yalnızlık
kristal zarına dünyanın
ve gün batımı adında
kanını döktüğün gökler şahit
ve tüm ağlayanlar suç ortağı kederine;
dili tutulan itiraf,
yetimsin sen.

Ne rahipler ne de soyunma kabinleri fayda veriyor
hiçliği
ve üstündeki geçmişi çıkarmana
Doğurgan rahimlerin kayıt defterinde gezinen parmağın
adını yokluyorsun,
ateşböceklerinin yakıcı gevelemelerinde takılıyor arayışın
annenin adını
gece nöbetini alırken yıldızlar güneşten

Safdil gülüşlere dilenmiştin pek çok kez,
sokak köşelerinde
çocuk oyunlarından dışlandığın talihinin kenarında,
bazen
adını umursamadığın köprülerin altında.
seni en çok kucaklayan oydu ya
güzel bir histi tanrı sanmak buz kesen soğukları
ve iyi bir ulaktı titremelerin;
Yetimdin sen.

Anemi hastası gözlerine sığabilecek kadar küçük
yaşama sevincin
kanın çekiliyor
çiçeklerinin kanı çekiliyor
cesedinin fotoğrafını çekiyor baban
Ciğerlerinde ağırlaşan toprağın nefesi
ve
ayakların arıyor yolunu mezarlığın
yalnızlık düşüyor ebedi
kuzeye, güneye, doğuya ve batıya
Geveze titremelerin;
Yetimsin sen.