Yetiş Can

Yokluğunun boşluğudur düşüşüm,
Yaprak gibi savrulmadan yetiş can.
Kör kuyunun loşluğudur küsüşüm,
Kora düşüp kavrulmadan yetiş can.

Çıkmazların sokağında yürürüm,
Bedenimi kederlerle sürürüm,
Her akşamı hüznüm ile bürürüm,
Çömlek gibi yoğrulmadan yetiş can.

Düşmanlarım beni bedbaht ettiler,
Can dostlarım birer birer gittiler,
Anam babam toprak olup yittiler,
Zor yün gibi eğrilmeden yetiş can.

Ben yandıkça rüzgâr eser harlatır,
Kötü şansım yüreğimi darlatır,
Gam kederler saçlarımı kırlatır,
Can bedenden ayrılmadan yetiş can.

Kaldığım yer şehirlerin onudur,
Kahroluşum inan hazin konudur,
Bu gidişim bir yaşamın sonudur,
Gün dağlardan sıyrılmadan yetiş can.

***
Not: Şiirde mısralar ve ayaklar 4+4+3 Hece kalıbına göre yazılmıştır.