Yetmeyen Sevgiler

son çırpınışlar bunlar
son feryatlarım
ardından döktüğüm
son gözyaşlarım.
yetmeyen bir sevgiden arda ne kaldı,
içinde bahar kokan bir yuvam vardı.
inci inci gülüşlerinde güneşi seyrederdim,
bundan ala nur var mı diye söylerdim.
gözlerim gözlerinde yolunu kaybederken
gözlerini görmemekse en büyük kederdi.
rüzgarda uçuşan eteğine poyraz nakış işlerdi
bulutlar salkım saçak dökülürken
semadan nur yüzüne
yağmur rahmetti her yağışında yanaklarında damla damla.
inciler dökülürdü sonbaharlarda yanağından
bir inci de ben olaydım dökülen ayağından.
havada dolunay vardı
ve temmuzun otuzuydu
hayatımın manası aşımınsa tuzu
yetmeyen bir sevgiden arda ne kaldı,
yüzünde güller açan
bir zamanlar tertemiz bir yar vardı.
tebessümünde rüzgarlar başakları üflerken
savrulurdu başaklar omuzları sürterdi
güneş bir yandan yakar bir yandan kavururdu
yüreğin yüreğime ateşler savururdu...
ne güzel bir yardı,
gülünce gözlerinde tomurcuklar açarken
kahkahalarınla etrafa mutluluklar saçardın
hani derler ya hayatın anlamıydı,
kelimenin tam manasıyla öyleydi,
ve değildi bir sevda macerası
yürekte kapanmaz bu sevdanın yarası
iki vakit arası bir külhanbeyi narası
çağırırdı her daim gün sabaha varmadan
yelkovanlar akrebin yüreğine vurmadan
bağırır bağrışırdı
söylenir söyleşirdi
dertlenir dertleşirdi
ne olmuştu o yare,bu gidişde nedendi
bu terkediş ölüme gider bir nedendi
yetmeyen bir sevgiden arda ne kaldı
bir zamanlar beklenen bir yar vardı...