Yıkıldım

                YIKILDI

El bebek gül bebek büyütürken kucağımda!
Yıkılıverdi kurduğum hayallerim!
Ben!
Gül beklerken uzayan her dalında;
Şimdi diken olup batıyor yüreğime;
Uzayan tazecik o dalları.
Önce benim!
Ben gencim diyerek yaşımla dalga geçti.
Sonra!
Okuyup koltuk makam sahibi oldu ya?
Cahil yerine koydu benim aklımı!
Hiç düşünmedi bir gün olsun?
Bu günlere nasıl geldiğini!
Büyürken!
Hangi köprüden geçip yolda yürüdüğünü;
Unuttu bir yılan misali geldiği yeri!
Ardından bir söz söylesem;
Ben sana!
Okulu mektup göndermedim ki!
Sen istedin ben geldim
Bedeli neyse ödeyeceksin elbet!
Hesap soramazsın bana!
Sözleri dökülüverdi ağzından;
Demek ki!
Kurt kocayınca köpeğin maskarası oluyormuş;
İnsan!
Ne kadar yürürse yağmurun altında;
O kadar ıslanırmış deseler de;
Her okuyan ıslanmıyormuş demek ki?
Ne demiş atalarımız?
Yola çıkan kurda kuzuya rast gelir!
Evladı olan da görecektir elbet!
Ektiği tohumun kellesini!
Ya!
Olgun bir başak gibi eğilecektir önünde!
Ya da!
İçi boş başaklar gibi dik tutacaktır başını!
Gencim ve akıllıyım deyip diklenerek!
Bilmem bilir misiniz?
Bir de bir söz vardır halk arasında söylenen!
Her nesil!
Bir önceki neslin yaptığı hataların bedelini öder!
Demek ki bizler de bir yerde hata yaptık ki!
Deyip.
Gönlümüzü avutacağız her geçen gün!
Başka türlü geçer mi bu koca ömür?
ÜNAL ŞAHİNLER
08.01.2021
Cuma 141.39