Yıkıntı

Bakışlarında dondum eriten güneşe inat
Güneş bile utandı ne büyük bir kabahat
Sersefil umutlar bırkatın bende lakin
Sefil umutlarımın da nihayeti çok yakın

Edana haline değil cismi aline aldandım
Kanatlandın kalbimden öksüz çocuk gibi kaldım
Bahtiyar hayallerim serapsız çöllere döndü
Kalbimde alev idin üfledin o da söndü...

Bir murad bırakmadın aldın gittin hepsini
Meçhul ümtlere daldın yenemdin nefsini
Yokluk pınarından bana,binbir ağı içirdin
Feleğin yolundan değil, çemberinden geçirdin.

Büyük sandığım kalbinden,küçük dünyama göçtüm
Umut kırıntılarını da büyük deryaya saçtım
Başlamamış hikayeydin yine de sonunu yazdım
Mezarını toprağa değil,kalbimin ortasına kazdım...