Yıkıyorum Bendimi

Giderken, benim için sakın şiir yazma artık demiştin
Yazmıyorum.
Senin için tutuyorum kendimi
Hatta hiç bir şey yazmıyorum
Ne bir mektup
Ne bir mesaj, ne bir anı...
Öyle çok şey var ki içimde oysa
Yutuyorum dilimin ucuna gelen sözleri
Sabır diyorum sabır,
Sabır, istediğin buysa.
Üzerimden gitmiyor
Sonsuz gecelerin alayla gülen gözleri
Odamda dolanıp duruyorum örümcek ağlarına
Kurtlar kemiriyor beynimi
Vuruyorum kendimi, yalnızlığın yüksek dağlarına
Kaçamıyorum, o dağlarda bile senden izler
Bir göl kenarında, bir çınar altında sevişen gölgeler
Papatyalardan kaçıyorum, güllerden
Çiçek kokularından, yağmurdan hatta
Efes yollarında çamura batsam da
Dönüp dolaşıp geliyorum Meryem
Ellerim çivili, bedenim çarmıhta
Bahçende açan çiçekleri söküp atsan da
Eriyen mumları yeniden yaksan da
Yıldızlar, gökyüzünda durdukça
Gece böyle kara oldukça
Saçlarını kim unutturabilir bana
Rüzgâr içime işlerken böyle
Deniz bu kadar maviyken hele
Nefesini kim unutturabilir bana
Yeşile baktığımda zencefilli bir tad kalıyorsa dilimde
Ve yeşil ruyamsa, senden hatıra
Kim unutturur senin o çocuk sevgini...
Giderken, benim için sakın şiir yazma artık demiştin
Yazmıyorum.
Senin için tutuyorum kendimi
Ama bu gece yazdım ve yazacağım
Affet yıkıyorum bendimi
Yakut gözlerin güneş doğdukça içimde kalacaksa
Senin de gücün yetmez öldürmeye sevgimi