Yıldızlar da Korkarmış Karanlıktan

Uykusuzum...

Bir his var beni içten içe kemiren

Bilemiyorum aynalar neden bu kadar üzgün

Neden soluktu kol saatimdeki yapraklar

Oysa her şey nağmeli bir kandırmacadan ibaretmiş...

Meğerse büyümüş adam olmuşuz

Meğerse yalan söylemiş, ağlamışız yastık altlarında

Bilir misin garibim

Yıldızlar da korkarmış karanlıktan

Geceleri... Geceleri kapatırlarmış gözlerini

Bir şiir saflığında dokunurdu yüreğime o ıslak bakışları

Ve asi bir rüzgar eşliğinde

Alır götürürler benden anılarımı

Geçmiyor zaman garibim....

Bildiğim yolların hiçbiri çıkmıyor çıkışa

Sormadığım kimse kalmadı

Duvarlar, ağaçlar, kaldırımlar...

Kimse bilmiyor garibim o meçhul çıkışı

Olsun

Ne de olsa alışığız değil mi dehlizlerde sabahlamaya

Alışığız dünkü gecelere hasret çekmeye

Oysa yalanmış her şey garibim

Meğerse yıldızlar da korkarmış karanlıktan

Duyar mısın yağmur sesini

Nasıl da ıslatıyor kaldırımları yanaklarından

Bilmem şu gözler neden donuk

Neden yabancı tüm simalar...

Hani toprağın bir kokusu olur garibim

Yağmura olan hasretinden...

Hani aynalar gülümserdi

Saflığımıza olan sevgilerinden...

Belki...

Belki bir çoban kadar olamadık be garibim

Bilemedik bozkırın kıymetini...

Olsun, buz mavisi gecelerde kaldırımları sıcak tutan biz değil miydik...

Zaman geçer senden habersiz, garibim

Farkına bile varmazsın senden aldıklarının

Şiirlere taşıdığın tüm acılarını

Zaman alır götürür senden garibim...

Bak beyaz bir sitem düşmüş saçlarına

Hafiften kırışmış alnın...

Ve gözlerin... Gözlerin sana ait değil be garibim

Göremiyorsun bankları saran kızıl yaprakları

Göremiyorsun avuçlarını saran yalnızlığı

Boş ver garibim...

Bilmez misin yıldızlar da korkarmış karanlıktan 

Not: Bu şiirim büyük üstad Sezai Karakoç' un vefatından sonraki gün günün şiirine seçildi. Öncelikle günün şiirine layık gören kurula teşekkür ederim. Ve biraz düşündükten sonra bir karar verdim. Bu şiirimi Sezai Karakoç'a saygılarımla ithaf ediyorum.