Yıldızların Altına Yalnızlığı Seriver

Derin derin iç çekerim “Aaaaah!”diye diye,
Ne söylemem gerekir, “ah”ların bitmesine,
Geçmişe göz atarım, gelecekten fayda yok,
Umut çakarım her gece karanlığın gitmesine…

Hayatımı nasıl konuşayım, çilingir sofrası değil,
Onun heyecanının etkisiyle geçti bütün yıllarım,
Gösterge tablosu hep olumsuzluklardan yanaydı,
Mazeretlerini bir söylese, belki halden anlarım…

Yürek onun ruh onun karışmak ne haddime,
Beğenip çıktığı kişilerin benden fazla nesi var?
Kendini yalnız duyan kimse oldum, şimdi de,
Rüzgarla savrulan, kuru meşe ağacı, sesi var…

Dal ne salmaz, anlayışının süzgecinden geçen,
Kolay yüceleşmez, aşkın ayrılığıyla beslenen,
Yalnızlığa yüklediği önem, halimi sınamakmış,
Aşk tarzıymış, kuru ıslıkla uzaktan seslenen…

Eşeği çalan semerini geri getirmez, hayrola,
Giden gitti ah kalbim, bari ruhumu geri ver,
Hep kaybedene kadirlik, içim der durmadan,
Hiçdeyilse“Yıldızların altına, yalnızlığı seri ver”…

(Kemal Yenice)