Yine Gelirim Belki

yine gelirim belki

güz gelmeden

...

düş yollarına eski bir hüzünle
kuş dökerim
sözlerimde aylak sancı geciktirirken akşamı belki
sislenen gizin gülüşüyle
savrulurken suskunluğun çanı
kanayan çocuk olurum
yalın yolda yürümenin
aynalara ve suya yüz verip
öğrenirim büyümeyi




gün güller içinde solan
kekeme an
karanlık yağmur avuçlarımdan sızan
Ay çağıltısı zamanın aklında göçebe sığınaklar
uçurum açarken
yine gelirim belki
tutuşur ikide bir saçımı tarayan rüzgar
ki, konuşursam azalacak
içimdeki alaca öğüt
su çürüyecek
nefes nefese an kalacak




usul usul sararan tohumların
acemi yalnızlığına yumak gibi toplaşan sancım
dumanlı ıslığın iyi çiçekleriyle
dudaklarıma bir söz doğur
öylesine yorgun belki

...