Yirmibeşlik

Seni aşağıladığımı sanma
Bu yalnızca bir öç alma
Yirmi beş kuruşum olsaydı eğer
Gül kokulu akideler gibi
Mutlu bir çocukluğum
Olacaktı benim de

Yoksulduk
Akideyi bile
Bayramdan bayrama görürdük

Tembihlenirdik önceden
Alamazdık bu yüzden
Konuklarımız gelince
Bize uzatılan akidelerden

Bakkalın vitrininde
Kavanoz, kavanoz dururdu
En az yirmi beş kuruştu
O güzelim akide

Siz bilemezsiniz ki
o zamanları
Benim param, ortası delik
Yalnızca iki bucuk kuruştu
Yaşım beş
Bilemedin altıydı daha
Başlamamıştım okula
Okumayı sökmüştüm ama

Yoksulluk, tembellikle bütünleşmiş bir kavram
Yoksulsanız bilirsiniz
Dikkat edin görürsünüz
Yoksul pistir de aynı zamanda
Yoksulun yırtık söküktür üstü başı
Ne söküğünü dikmeye
Ne de temizliğe isteği vardır.
Akıl da yoktur yoksulda
Çoktur zamanı inadına

Ter emektir.
Yırtık cebimden düşmesin diye
Saklamıştım avucumda
Terletmiş elimi delikli metelik
Uzattım bakkal amcaya
Baktı delik kırk paraya
İtti elimi --bir çeyrek- dedi
Ben hiç doyasıya
Akide yemedim biliyor musun?
Akide yirmi beş kuruştu
Yirmi beş kuruşsa çoktu

Ağlamıştım
Ağlıyordum hep zaten
iç çeke, çeke
Gözüm yaşlandıkça
Hep akardı burnum
Anlayamazdım neden?
Mendilim yoktu.
İçin, için çektikçe sümüklerimi
Kolumun yeniyle silerdim gözlerimi

Benim akidelerim yoktu
ama yirmi beş kuruş çoktu

Seni ne zaman öpsem
Çocukluğumdaki o dayanılmaz
arzu uyanır hep içimde
Sana yirmi beşliğim demem
İçimi sızlatan özlemimden
Kızacak ne var bunda
Erişilmezliğini anlatmak istemiştim yalnızca


Seni aşağıladığımı da nerden çıkardın
Geçmişten öç alıyorum belki de
Hep dilimin ucundaydı
Sen beklerdin de
Dönmezdi dilim
Söyleyemezdim sevdiğimi
- Seni seviyorum, dediğime say şimdi
Yirmi beşliğim benim

Dilin
Ne zaman değse dilime
Gül kokulu akideler gelir
Gözüm önüne