Yiten

Çocukluğum gözümün önünden düşen bir kar tanesi şimdi
Soğuk yalnızlığımın öte beri almak için giden ve yiten yokluğu gibi
Ellerim kalemimin ucunda tebeşirli mutluluklarıma yetişmek ister
Yazmak istesem yazamam
Ve yaşamak istesem bir gün biri için
Mümkün değil kurallarımı bozamam.

Çocukluğum yiten bir anı işte
Dolu gözlerimin yağmurdan nasiplenen çamurlu hınzırlığı
Adım atmak istesem atamam
Bir deli ormanın yeşilinde kalan aklımı
Cennetimin ücra köşesinde barındırsam barındıramam

Başımda bir ağrı
Kalbim inceliklerini yıkıyor kalemime
Sevmek mi?
Bir daha asla
Asla'nın tedavülümden kalkmaz sofrasında imkânım yalnızlıktan tıka basa doymakta...