Yitik Sevdamin kıyameti

Boğazımda düğümlenen birkaç damla
Vefasız bulutlardan süzülen
Anladım ki boşunaymış
Yaralı yüreğimin çırpınışı
Gözlerim sus dese de
Ağlıyor içimdeki denizler...



Silme istemem kalsın
Ellerini de unuttum nasılsa
Hiç olmayan yüreğini de al git benden
Beyaz güller bırak gönül sayfama
Sus !söyleme hissederim
Ayrılığın nağmesini nasıl olsa...



Yitirdim ben de ne varsa umuda dair
Şimdi kâf dağının ardında çok uzaklarda
Hüznün gemisine yüklendi her mısra
Limansız ummanlara sığındı yüreğim
Kimsesiz ,sensiz, yetim
Öylesi çaresiz
Zifiri karanlıklarda...


Üşüyorum sevgili
Ayazın vurdu her inkar edişinde
Yüreğinin sesini
Bense
Eriyen bir mum gibi
Işığına gizlendim ümidinin
Tüm çiçeklerim soldu gecenin mateminde...


Hayalimde çizdiğim sen kadar gerçekti
Seninle yaşadığım her anı
Omzunda ağlarken başka bir dünyanın
Masalımsı düşlerinde büyüttüm sevdamı
Sense
O masalın asil yürekli kahramanı...



Yanılgılarım hakikatin en âsi susuşları
Duymak istemediğim zehirden acı
Katran karası sözler
Ben ölümün eşiğindeyken
Ölüm bile öldü elemimde
Yaşamıyorum artık
Her yanım mahşer...



Züleyha Özbay Bilgiç
9 Aralık 2009
Kütahya