Yok Oluşun Çerçevesinden Kendimi İzliyorum

Yok Oluşun Çerçevesinden Kendimi İzliyorum

Bir boşluk, bir hiçlik var içimde;
Yağan yağmur altında ıslanmak istiyor yüreğim
Sığmaz oldu bedenime, çıkmak istiyor yerinden sanki.
Sıkılıyorum bu hayattan
Saatler geçmiyor sanki ; her saniye biraz daha bunaldığımı hissediyorum
Kapkaranlık geliyor her yer
Duvarlar sanki hesap soruyor benden.
İşte böyle daralıyorum geçmeyen saatlerde
Hissizliğin içinde yön vermeye çalışıyorum duygularıma
Savruluyor rüzgârda bilinçsizce
Onları yönetmeye çalışırken bin kez yeniliyorum kendime
Her defasında da yüzleşmek zor geliyor hatalarımla
Çocukluklarıma veriyorum zamansız hatalarımı
Büyüdüğümü kabul etmek istemiyorum sanki
Ama yanılgılarım sorumluluklarımdan büyük oluyor
Bitmek belkide zor gelen bana
Acılarımla yok olmak belki de
Ölüme her an biraz daha yaklaşmak korkutmuyor beni
Sadece apansızın aklıma gelen ve hiç çıkmayan dakikalar korkum oluyor
Ateşe elimi değdirmek değil canımı acıtan
Ya da ateşten yanan elim değil
Sadece ateşle oynadığımı bilmek...
Hayat mı bu sence?
Yaşamaya bunun için mi devam ediyorum her an
Ölümün öyküsü mü yoksa bu?
Çıkmaz sokaklarda kaybolmak gibi bir şey
Çaresizlikten sarılmak en yakınındaki yılana zehirleneceğini bilerek...
Yüzleşmek zor geliyor
İçim acıyor her vuruluşumda
Büyüyorum belki ama böyle olmasını istemiyorum sadece
Anlatmak istediklerim bunlar da değil aslında
Yok oluşun çerçevesinden kendimi izliyorum yine!!!