Yok Saymakmış Hayatı / Gidenin Ardından

günaydın
anne
günaydın baba
sessiz bir sarmaşığın kolları gibi
dolanır boynuma yokluğunuz
hüzün sardıkça
çakılır beynim duvar çivilerine
kanadıkça içim
gömülürüm derinlere
lakin hiç istemem
azap duymasın sakın ruhunuz!

anne çiçeklerin
ve en az senin kadar masum olmak isterdim
hak etmediğin bedelleri ödedin yaşarken
yüzünde hep yarım kalan bir tebessüm
dilinde düğümlenmiş sözcükler
hep bizim yüzümüzden
şimdi söyle anam
nasıl kahretmesin beni bu vicdan
kokuşmuş bunca leşin içinde
fesleğen kokulu parmaklarınla
değsen yine tenime
örsen saç örgülerimi
ve yıkasa keşke bu balçık ruhumu
saf saf gözyaşların
bir bilsen sen gittikten sonra
ne çok kirlendik evrende

kelimeler hasret
yollar vuslat
ovalar çorak
cemresiz toprak
kaç kez üzülmekmiş yaşamak
kaç yaprak dökülmekmiş ömürden
sen gittikten sonra
kaç yıl yaşadım ben
iflah olmaz artık bu beden

sen gittin ya
köyündeki bayramlara da küstüm
sessiz kuzuları
yok artık eski tezek kokuları
ucu yanık mendillerin
dibi tutmuş yaprak dolmalarının
tadı yok tarhananın
yalnızlık tüttürdüm sadece
babamın kehribar sarısı ağızlığından
dumanın efkarı sardı geçmişimi
alev alev yine avuçlarımda haziran
kökü kemirik armut
boynu bükük söğüt
ve kocamış incir ağacı
firarda usum
yorgun ruhum
göğsümü yırtan bu ağrının sebebi
kokusu mu yoksa çocukluğumun

yok saymakmış hayatı_gidenin ardından
ve maziye sığınmakmış tek çare
ah bir bilsen anam!
bir bilsen sİZ gittikten sonra
ne kadar çok içime kaçtım ben