Yokluğun G/özümde Tütüyor

Bu şehir göçtü
gözümden
s/özümden
yüreğimin alevlenen közünden

sen orda kaldıkça rüyama düşen turnalarda göçtü
sahili olmayan bozkırlara
bilinmeyen diyarlara uçtular
sen bilirsin diye

sen oradayken yoksam
sen durdukça bu şehir gözümün karası
közüm
sözüm
sonlarda kaldı duyulmayan mapus damında sesim

gök mavisi yağmuru sağınak yağar ölümün ardında
sen gittin ardı sıra ne gülen var yanı başımda
nede çağlayan yağan yağmurda ıslanan gözyaşım
kuruyan yürek sularımdı yokluğunda

bir tek sen hasret kokardın kollarımda
gözümden
sözümden yüreğimden
ve gönlümüm ömür biçtiği nazlı yardan

bir dumanlı yola girdim b/aka b/aka yürüdüm ardın sıra
ve kıyısı deniz olan toprakta bir b/aktım
tüm şehir ağlıyordu
sonra gözyaşım yağmura döndükçe
sen gönlümde çalan bir tamburamsın
sen görünür oldun karşımda hayal meyal içinde

unutulmayan son sevdalım
gittikçe ömüre kazılan bir sevdanın masalı
gönlümün vazgeçilmez aşk hikayesine yazılandın

bir gönül geçti bu şehirin en dar sokağında
nerde kaldıysan orda şimşekler çakılırdı
ardı sıra ekilen topak yeniden filizlenmiş aşk masalıydın

kapılar acılara kapandı yüreğiim sana kapılırdı
sen dertsiz gönülsüz dostlara kaldıkça..
sahte gülüşler sardığıda ben kahroluyordum her gecen zamana
bir dert vermiş bin dert edensin gönül tahtımda

seni nasıl seveyim ki
her şey denize b/aksın
hep düşümde hemde acıyan sözlerinde yandıkça sönen közünde
hemde uzakta görünüsün yüreğimin has bahçesinde

şimdi ben sana kaldım her sabahın sesiyle güneşinle uyansam
tütsen gözümden
tutmadığın sözünde kalsam
ölümü ayrılık saysam sen yoksun gözünde uçuyorsun s/özümden

seni gözlerinden okuyorum
hasret çeken yüreğine misafirim
sensiz uzaktan yokluğuna hasret kollarken
gözlerine düş sardım belki gelirsin diye

bu şehir benden göçtü sensizliğin varlığında
yokluğun gözümden tüterken sabahı olmayan günlerde

27*09*13*Karataş*