Yokluğun Hançer

Sevgiliye koşan
Heyecanlı mavi
Ve üzerinde
Güneşi karşılayan tan yeri
Başlıyor gün

Açıyorum gözlerimi
Karşımda hüznünü yansıtan ayna
Sensizliği giyinip
Çıkıyorum
Bulut düşen caddelere
Yarışıyor adımlarım birbiriyle

Sol tarafımda
Müphem bir üzüntü
Nerden geldiği muamma
Titriyor bedenim

Aramızdaki mesafeyi
Anımsatmak istercesine
Uzadıkça uzuyor
Sonu görünmeyen yollar

Gözlerimi yakan tuzlu bir sıvı
Beliriyor yüreğimde
Amansız bir sızı

Ağırlaşıyor bedenim
Yokluğun saplıyor hançerini her yerime
Uğurluyor beni sonsuzluğa
Hayalin
Bir karabasan gibi
Çökerken üzerime