Yokluğunda

Evet sevdiğim dediğin gibi hayat sürüyor bir şekilde...

Saatleri geri aldılar senden sonra,
Yine günü çalıp bizden geceye verdiler.
Uzun karanlıklar doğurdu yüzümüze ay,
Hissiz nöbetlere tuttular yüreğimizi.
Yine de savurduk anlamsızlığı penceremizden...

Yokluğunda başarınca gülümsemeyi,
Ne kadar sensizlik ördüğümüzü kimse çözemedi.

Oysa biz,
Enstrüman halklar diziyorduk acılarımıza
Ve halka halka büyüyorduk o eşsiz özgürlükte.

Güneş herkeste batarken geceleri,
Biz aydınlığın semeresini almıştık şiirlerinden.
Kıskandılarsa da bermuda üçgenimizi,
Yine sustuk ölüme sarılmış saçlarımızı.

Hepsinden önemlisi;
Yokluğunda martılara birer kurdela taktık,
Terk ettiğin barış kırıntılarından ...


Sonunda itirafnamemizi de imzaladık yürek sızısında...

Kaç denizler geçemedik sensiz,
Kaç gemiye sığınmadan el salladık kalanlara...
Kaçamak gözyaşlarımızı sana sakladık.
Sen uyurken paylaştık kederlerimizi,
Bir gramı bize düştü, bin gramı yastığına...


Adımlarında kaybolduysak cevapsız...

Üstelik azımsanmayacak kaç yoldaş yitirmişken bu yolda,
Şiir de payını alıyor geciktiğimiz bu sevdadan.
?biz? henüz doğmuşken kollarında...

Yokluğunda sevmeye devam ettikçe hüzünleri,
Ne kadar silindiğini anlayamadı sevinçler...

Bak yine geldiğim yere dönüyorum sevdiğim,
Deniz gibi
Ateş gibi
Namludaki hedef gibi...

Şimdi bir uçurtmanın ucunda unutulmuş gibidir yaşamak...