Yokluğunda ki Acım/İçimde ki Derin Sancım...

Bir zamanlar ne kadar(da) mutluyduk
Yüzümüzden gülümseme,
İçimizde sevda seli akardı
Şimdi ise ayrılığın yasını tutuyor
Günden güne bitiyoruz.

Nereden bile bilirdik ki,
Ayrılığın pusuya yatışıyla bizi vuracağını
Ve hangimiz inanırdık ki,
Günün birinde bu denli özlem acısını çekeceğimizi
Güneşin son bir kez doğuşuna
Ayrılmadan bir gün önce şahit olduğumuzu
Kime söylemeliyiz ?
Ve kim inanır ki ?

Her gecenin yarısında
Kötü bir kabus ile
Yataktan sıçramak
Ayrı bir yaralıyor yüreğimizi
Ve sabahın ilk ışıklarında
Bizsiz uyanışlarımız
Başka bir alev katıyor
İçimizde solan baharımıza.

Hatırla-Sevgilim

Sabaha ilk aşkımız ile merhaba diyorduk
Ve güne mutluluğumuz ile giriyorduk
Akşam olmasını nede çok isterdik !
Çünkü akşam olunca-
Tüm iş yorugunluğumu seninle konuşarak geçiriyordum
Sende okul yorgunluğunu bende giderirdin
Hiç bir yorgunluğumuz kalmıyordu sesimizi duyunca.

/:::::::::::::::::::::::::::::::/

Şimdi yokluğumuz ile
İntihar bakışlar arasındayız.

Bak yalnızlık var yorgun bedenimizde
Beynimiz durdu ve hayat bizi vurdu
Şeytanın bir tokatı ile çamura saplandık
Ölüm yalnızlığımızın yanında bize daha kolay gelirken,
Hasret ile kahrolmak inan daha çok zor geliyor
Giyotini barındırmakta yüreğimiz
Ve tek kurtaranımız ikimiziz
Çünkü sevdamızın tek şahidi
Bir biz
Birde Allahımız..../