Yokluğunun Şairi

Üzülür gerçek
Ağaçlarından sular çekildiğinde
Dallarından düşürdüğünde yaprakları, sarı
Ve oracıkta kaldığında
Mevsimlerin ölüsü

Bir mahzun öyküyü
Bırakıp yüreğimde
Tenini tenimden çekme

Her zaman yürüdüğüm yollardan
Öyle çekip gitmemeliyim
Varlığımın anlamı olmalı, gölgem
Küçücük bir çocuğun
Annesine sarılışı gibi
Sarıldığım
Tenini tenimden çekme

Şehirler anca,işte böyle yıkılır
Gül kokulu saçların,evlerinde dökülmezse
İçtiğim bir tas çorbanın
Tadına elin,değmediyse
Bu tokluğum,

Değil ki her öğünde
Sana açlığım geçmeden
Tenini tenimden çekme

Ah o tenin
Değilmi ki şiirlerimin teması
Güneşin her doğuşunda
Çekilen gecenin en güzel hatırası
Değil mi her öpücükte titreyen
Ürkekliğin en son dehası

Ah o tenin
İlmek,ilmek dokunulası

Yüreğimi koyduğum yeryüzü
Yaslayarak başımı
Gözlerimden süzülen
Her damlada,
Irmaklarını meydana getiren cennetin

Uyuduğum,uyandığım
Hoyratça geçip, giden erkekliğimin
En kutsal davası

Tenin
Canım insanlığım mayası

Tenin çekilirse eğer tenimden
Ben ölmem bir daha
Bir kez,tatmışken ölümü.