Yokluğunun Sofasında

kanımca şaka gibi geçti sandım üzerimden bulutlar
bahar kokulu pencerenin dibinde düşünmek yeter bana

içtiğim suyu ellerin sandım dokunduğum an serinlediğim
göğsüme vuran sızıyı tutuyorum seni özlediğim zaman

durgunlaşır göğün en kızarmış ucu ilk nazında gecenin
bense ötelemesiz her anımla gecendeyim yokluğunun sofasında

unutmak külden öte soğumak kirlenerek kendi iç yangınında
ölmek ateşten beri közlenmek toprakta kömür gözlüm bak bana

kaygılı yapraklar kadar içli savrulurken kederim zamana
sana koştuğum yollar geliyor aklıma zamanın önüne geçtiğim...

iki türlü halimi de seviyorum hep birden sadece seni düşündüğüm anı
ve her şeyle birlikte daima apansız sadece seni düşündüğüm anı

adın tozlanırsa tüm yankılarda bil ki ya ölüyorumdur ya ölmüşümdür
bari ilk ve son kez bana benim için kendini çağır avunsun yokluğum