Yokluk

ben seni bilmem
seni sevmeyi öğrenmekle
zamana ağrıyan bir yüz yontmaktan
asırlar paslattım
ve kendimi mahallenin çocukları tarafından
kuyruğu kesilmiş bir kedinin eksikliğine kapattım
hangi çöpü karıştırsam
benden attığın ne varsa kemirip kendimi bitirmeye koyuldum
o yüzden ben bilmem
cemre düşünce ilk ellerin mi ısınır
yüreğin mi çözülür, kutup buzları mı utancından buharlaşır
anlamam.

bir çiçekte bir mevsimlik yapraktım
sevmiyora yoldular beni, sonra herkes yoluna
ben yokluğa...

ben seni bilmem
bilmek de istemem
o yüzden bu şiiri kısa kesip
senin de beni bilmemene düşüp
intiharlara sarılıyorum
içimden, içimden...