Yol Geçen Hanı

en delikanlı çağımda zannederdim ki
en derin yara bıçak yarasıdır
şimdi anladım ki
en derin yara bir gül yarasıymış
ucu sürmelisinden
rengi siyah olanından

sonbahar gelince rüzgarlar çoğalır
yağmur romantikliğini kaybeder
yapraklar, yaza inat terk ederler dallarını
her şeyi yerinde baki mi sandın

sen söyle gözümün nuru
hissetmemin serin yangını
sen söyle iki gözüm
ne kadar kalacaksın gönlümde
terk ediş ne zamandır

git hadi, git durma
aldırmam
alışkınım terk edilişlere, dönmeyişlere
bir daha hiç gelmeyişlere
bitişlere.
korkma, giderken iz de bırak
bırak kalsın yüreğimde izin
nefesimde nefesin

masada olmasın buz gibi yeni rakımız
fakat söylenmeli o sevdiğin şarkımız
"gece kirpikli kadın, aşkıma siyah bakma
zaten yakanlar yakmış, bir ateşte sen yakma"
biraz da biz değiştirelim bir şeyleri
"telgrafın tellerini arşınlamalı"
yar üstüne yar seveni alkışlamalı

söylesene bahar gözlüm
söylesene ezilmişim, kahrolmuşum
mahvolmuşum, yıkılmışım söylesene
hangi baharda açacak çiçeklerimiz
hangi yağmurda ıslanıp şarkılar diyeceğiz
yoksa sen, seni alıp benim gözlerimden
deniz gözlerinde
yakamozu seyretmeye fırsat vermeden
sonbahar yaprağı gibi
düşecekmisin gönül dalımdan

ağlama be, ağlama ne olur
ağlatma ne olur

gitmek zorundaysan durma git gülüm
seni tanıdım ya hiç gelir ölüm
son kez dokunsun da bana ellerin
seni özlüyorum desin
sana ölüyorum desin
seni seviyorum desin
mahçup yüreğim.