Yolculuk

Yeşille mavi
Sarmaş dolaş
Ezelden iki arkadaş
Rüzgârın forsası dalgalar
Yüreğimi yontuyor
Bir sır çatlıyor
Tohum gibi toprakta
Gün kendinde mahkum
Benim gibi
Ayyaş rüzgâr dolanıyor ortalıkta
Arsız naraları tanrı misafiri
Yüreğimin oyuklarında
İntihara meyilliyim
Güneş alnımdan öpmese beni
Kendi çalıyor
Kendi söylüyor bir dere
Beli bükülmüş yorgunluktan
Belliki içini dökecek
Sırdaşı denize
Bense dağılıyorum kum saatinin içinde
Tane tane
Pamuk ipliğine bağlı aklım
Limeleniyor hece hece
Hareleniyor anılar
Dümeni bozuk zaman
Tosluyor can evime
Bir b/akış filizleniyor
Kökleri göğe uzanan
Açılıyor artık
Beni benden g/izleyen perdeler
Azade ediyorum kendimi
Gönderiyorum
Özgürlüğün mayınlı tarlasına
Aşkla ölümün son düeti bu
Kendime son elveda
Hoşça kal son fısıltı
Hoşça kal ezeli tutsaklığım
Okşayıp kanatlarımı
Bir güvercin gibi uçuruyorum
Kendimi gökyüzüne
Ölümüne...