Yolumuzu Anlayan Ölüler Dirilir Belki

umudu yarına saklayan uykum
alışığım
ben böyle şeyler yaşarım ve görürüm
bir gün evveli kokusu gelir hasretin
ne içime çöken karanlıktır kasvet
ne de ardına sığınacağım tesellisi kalır hayatın
akıp gider
akıp gider kendince mısralar
bağlanır kursağımın kıyısında iki yüz

delice boyanmış kızıllığın batımında
hafif dalgaların söylediği bir şarkıyla uyanırız
aynı ağzın içidir öpüşürken raks eden
anlayamayız
ama olsun sonra sonra
içini rüyalara terk eden gevşekliğin
salınarak gezdiği
yolumuzu anlayan ölüler dirilir belki
sonra
ne söylersen söyle

alkışlar
ne kadar masum ve iyi niyetli olursa olsun
ve kelimeler
sonunda bir heyecanı düğümler boğazına
insanız ya
kıyılarını yeniden yaratıp düşünmek için
kendine vakitler kurup
dar ağaçları sunarsın yalancı
son anda gelir aklına tükenmişliğin

onun için
onun için ağzı açık dalgalara bakıp yalanlar söylüyorum
duyulunca sesim
alçalan bir konukluktan daha yüksek
daha doyurucu oluyor sonsuzluk
düşünerek pıhtılaşan bulutlardan arıtıp
sunuyorum size anlayasınız diye
ulvi ziya
beyazdır incinince

bütün dağınık hayallerimi toparlıyorum
üzülürken bir kemana
gideceğime dair söz veriyorum kendime
ah ben yokum
siz yoksunuz kimse yok
kuyulara sunuyorum şarkılarımı

bir kuş ve bahar
doldurup yeni baştan anımsıyor ya
işte o zaman sancısı yatışmaz güne kavuşuyor içim
bir tükense
bir bitse
bir azalsa ya
olmaz
kusturup içimdekileri geriliyorum
kirpikleri taze güne hazırlanan bir şiir gibi
tekrarlıyorum
olup biteni içimden.