Yorgun Gönül

Yokladım kendimi çektim siğaya
Boşa geçmiş ömür,gönül yorulmuş.
Hesabımda kusur amel hebaya
Eyvah diyor akıl,gönül yorulmuş.

Encamı bilmeden dalmış sevdaya
Çokça gönül vermiş yalan dünyaya
Bilmedin mi hey can!dönüş Mevlaya
Ah vah demiş amma gönül yorulmuş.

İnsan nefsi doymak bilmez aç olur
Altmış yetmiş demez,ömür kaç olur
Bilmezmisin aç gözlülük suç olur
Bakar encamına gönül yorulmuş.

İnsanın çilesi orta yaşında
Ozaman çok bela döner başında
Bir tat bulmaz olur ekmek aşında
Eyvah der haline gönül yorulmuş.

Yavaş yavaş bel bükülür diş düşer
Geçti ömür,bu can nefse tez küser
Baki değil dünya,insan da beşer
Ne gelir elinden gönül yorulmuş.

Akıbeti belli ölüm Hak bize
Çok sual eylesek biz kendimize
Kul olalım Kadir gel Rabbimize
Sonu boş dünyanın gönül yorulmuş.