Yücelerden Yüce Kaftan

Geceye gün düştü
Bütün karanlıklar kar beyaza büründü
Gök mavi
Ay yakamoz kristal kristal

Her gönülde bir arslan yatar
Kimi koyun koyuna
Kimi çok uzaklardan bakınır yıldızlarına
Vuslatı beklerken
Ruhlar çoktan derin uykularda kucağı kucağına

Ne meltemi kalmış yazdan
Ne erinir sevgi
Yüzyıla vuran ayazdan
Sevgiden uzaksa gönül esirdir
Yok eder benliğini avuçlarında kapan
Ey sevgi
Sen değil misin
Buzulları sular seller gibi akıtan

Bir tebessümüne dirilir
Gönlü kara hastalıkta yatan
Sana verildi
Dört mevsimde
Yücelerden yüce kaftan

Kar beyaz
Gece karanlıkları aydınlatan
Güneşi ısıtıp
Mehtabı güne tutuşturan
Yakamozları
Tebessüm tebessüm dağıtan...

Sevgi değil mi
Uzakları yakın soğukları sıcak yapan
Kap kara gönülleri
Saf beyaza uyandıran...