Yunt Köşkünde Yalnız Bir Adam

Kör turuncunun dünyasında
sarmaşık besleyen bir deliyi sevdi adam
evlerin balkonları vardı belki de
belki de uğurlamalarda el sallayan bir hikâye
terk edilmiş bir istasyon lojmanında
bitti diyordu şiir


çıplak bir çocuk koşuyordu karanlık sokaklarda
bir sarhoş nidası gibiydi bozacının sesi
bir kişiyi anlatıyordu bir rakamı
bir feneri biraz da
ışığına aciz gibiydi
her gemi o kıyıdan hep uzak
içinde hep kayıp
parmaklarınınsa hep ucunda


meltemle öpüşüyordu kertenkele
kuyruğunda ayrı bir hüzün
biçimsiz taş tuğlaların yükselttiği
bir bağ evi belki de
sundurmasında rakısını yudumlayan
terk edilmiş emekli efe
gözleri hep tepelerin ardına dalgın
limonlu helva, sarışın kadın


yüreğini kavradı manolya
üçüncü sayfanın kamarasında bir sazlıktı
akvaryumda kumlara gizlenmiş aşk kolyesi
şans dağıtan şanssız piyangocu belki de
yasaklı bir battaniye sıcağından uzakta
umutlarını ütüleyen gelinlik beyazı sadece


arkasından koşanın
arkasında bekleyen ışıkları söndüren telaş
yetişmesi zor diyordu bir ayna
yüzyıllardır tozlara mahkûm
kuzeyi gibi o ülkenin
davetsiz bir misafirperverin
sevgisine ait içinde ne varsa
limonlu helva, pencerenin ötesi biraz
dalgalanan su belki de...