Yüreğimde Metal Sesleri

Üşüyor sesim

İçimde sözler

Sözler...

Penseler ile açıyorlar sözlerimin içini umudumuza kırmızı ışık yakanlar

Bir demir kalıbın içine girer gibi ben.

Yorgun

Paralel bir döngü gibi her sabah uykudan kalkmam

Neden yürüdüğümü ve nereye gittiğimi sormuyorum kendime hiç

Bir şiir sadece

Bir şiir

Yürürken

Yaptığım tek şey

Her gün gittikçe ağırlaşıyor ellerim

Annemi anımsatan kuşlar uçuyor gökte

Yere bakınca bir yanım buruk

Karıncalara bakışım yok artık

Soğuk bir halı gibi ayaklarımın altında asfalt üşüyor

Yazgım koyu

Yaşamak, sürülmüş bir tarlada yürümek değil,

Merhametle basmak toprağa

İzi kalmadı şimdi

Gözlerimde yeşeren çocuk gülüşlerimin

Bir demirci gibi artık ellerim.

Kolonlarımda filizler

Ben şair

Memleket ve çocuklar için münhasır

İhtiraslarla seçilmiş bir ceza gibi yaşadıklarım

Ölüyorum anne

Bir kitap yazarken ben çocuklara.

Münzevi bir yanımla yastığımın altında benimle büyüyen şiir defterim.

Ne kazaya kurbandı ne de faili meçhul

Bir başka müsebbibi

Alenen işlenilmiş bir cinayetti gülüşün

Olmayan karıma bir çiçek

Yani aşktı

Çocukken sıralara yazdığım şey

Harf harf

Ömer Altıntaş