Yüreğimden Kopan Son Sözler ve İlk Bitişin Bende

Böyle olacağını hiç tahmin etmezdim.
Daha gün gibi kollarımdayken,
Bugün o sonusz boşluklarda düşmenin acısını tahmin edemezsin..
Sorumsuz davranışlarımın getirdikleri,
Benden aldıkları o kadar çok ki..
Kafamı çevirip etrafa bakıyorum, yıkılmış bir bina
Yıldızsız bir gök yüzü ve sessiz sokaklar o kadar çok ki.
Hayalini bile kuramıyorum artık.
Yüzünü hatırlamıyorum,
Sadece ne zaman yağmur yağarsa anıyorum seni.
Hatırlayabiliyorum o masum gözlerini, küçücük ellerini.
O kadar çok soruyorum ki kendime 'Neden' diye..
Cevabını veremediğim o kadar çok soru varken,
Sensizlik ödevi olan bir öğrenci gibi sürekli soru getiriyor önüme..
Ve ben yoruluyorum, tükenmeye hazır hissediyorum.
Ufak bir darbede, darmaduman olacakmışım gibi.
Masumduk, sorunsuz güzel birşeydi seninle olmak.
Gözlerimi kapattığımda, göremediğimde seni
Kollarımda olsan bile özlüyordum seni..
şimdi benden uzak, o kadar uzak olduğunu bilmek
Mahvediyor ve günden güne çürütüyor bedenimi.
Bir daha olmayacağını bilmek çok zor,
Aklıma gelişleri bir intihar sanki...
Ama söylediklerin geldikçe aklıma bir süliet şeklinde,
Daha çok ölmeyi istiyorum,
Uçurumlara yürüyorum son adımı atamıyorum.
Ayaklarım kilitlenip, çöküyorum.
Ama herşeyden geçtim artık, bu sana son şiirim sevdiğim.
Bir daha olmayacak sana yazacak dilim,
Bir daha dökülmeyecek onca kelime satırlara.
Az önce o defteri aleve verip başında ağladım..
Seni yakamadım, eritemedim yüreğimde ama,
Senden ne kaldıysa geriye, yakıp rüzgara savurdum herbirisini..
Çünkü iyice anladım artık,
'Bir daha olmayacaksın bu hayatta'
...
Bunuda sana göndereceğim,
Yanında da yazdığım kalemi,
Göresin diye o kalemin halini.
Seni o kadar çok sevmiştim ki..