Yüreğimin Kor Kuyusu

Ateşe atılmadan yanabilir mi insan?
Buza girmeden donabilir mi?
Yaşarken her gün ölebilir mi?
İmkânsız mı?
Hayır...
Ben yandım kor ateşlerde
Ataşa atılmadan...
Dondum, buza hiç girmeden...
Ve öldüm her gün!
Her gece...
Kimse bilmedi
Ne yandığımı,
Ne öldüğümü,
Ne de her gün bin bir zorlukla dirildiğimi!
Kimse bilmedi,
Kimse görmedi...
Bir kuyunun dibinden seslendim size
Sesim hiç duyulmadı,
Bir el uzatan hiç olmadı...
Hep kendim doğruldum!
Kendim çıktım yüreğimin kör kuyusundan...
Dönmeyeceğim oraya dedikçe
Gidişlerim daha bir sıklaşır oldu...
Kendimi buldum orda,
Beni buldum!
Yüreğimin kör kuyusu yuvam oldu...
O kör kuyuda büyüttüm
Uslanmamış çocukluğumu,
Orda besledim sevgiye susayan yüreğimi,
Orda yeşerttim ilgiye muhtaç yalnızlığımı...
Orda dirilttim beni! Benliğimi...
Yeniden doğdum orda
Yüreğimin kör kuyusunda...