Yüreğin Şahliğinda Mor Menekşeler

Kayan yıldız gibi saçlarını dağıtan ışığın,
Bezirgan yüreklere yığınlanmış tatlımsı aydınlığı,
Günışığına bulanmış simit kokulu şiirimin,
Olanca işvesiyle gönüllere savurganlığı,
Karda beyazın dansıyla hilale asılır kendinden emin.

Sevgi depremlerinin artçılarında beyaz menekşenin paklığı,
Geceyi ışıtır ateşböcekleriyle hem fikir nazenin arkadaşlığı.

Tenlerde beslenen ışık sağanağı dökülürken pul pul,
Eteklerini toplayan lodos estikçe eriyen karı yalayıp,
Grimsi bulutların sessizliği canlanarak akça çoğul,
Mağrur ve sessiz hilalay kar yıldızına bulanıp,
Yüreğin şahlığında mor menekşeler verir oğul.

Tebessümlere selam durduran mor menekşelerin dürülmüş civanlığı,
Sonsuz zamanların nöbetine uyarlanmış edalarda naifleşir kırılganlığı.

Muştucu duanın mutluluk yavrusunu beleyerek,
Neşe tokuşturmalarının çil çil heyecanları koşumladığı,
Esmer tenli capcanlı hayallerin kirpikleri titreyip içlenerek,
Her saniyesinde tatlı gizler barındıran can ağı,
Asude gecelerin bağrına koşaradım morlanır... Süzülerek.

Gönüllere kelepçelenmiş binlerce sevgi sözünün dili,
Sarı menekşeyle sarmalanır sevinçten gözyaşı seli.

Issızlığın yalnızlığının en koyulaştığı anda,
Yüreğe uçarlı soluk kabarcıklarının çokça ümitvar,
Yaldız yaldız ışıldayan ruh vitrinlerinin garında,
Gökkuşağı renkler çarpışarak cam kürelerde ışıldar.
Ve dingin umutların kahkahaları uzun sürer kursağımda.

Gülücüğüyle alaca karanlığı ışıtan pembe menekşeli sevda,
Suların kulağına fısıldar ve kuğularla yazışır tempo tutan aya.