Yürüyorum Çaresizce

Şehrimin en karanlık sokağındayım
Aydınlık geleceklere kaçıyorum
Ya sen gel
Yada ben ölüyorum

Yürüyorum
Nereyedir bu yürüyüş
İnan bilmiyorum

Sokak lambaları yetmiyor
Hedefimi görmeme
Kaldırımlar çare olmuyor
İçimdeki hislerime

Yürüyorum
Aynı zamanda ağlamak geliyor içimden
Haykıra haykıra çaresizce

Eylülün serin havası çökmüş üzerime
Ağaçlardaki yapraklar ha düşmüş
Ha düşmek üzere
Can çekişmekte
Can bulduğu gövde üzerinde

Yürüyorum
Ardıma bakmadan
Karşıma çıkacakları hesaplamadan

Yıldızlar sessiz
Sokak tenha
İçim paramparça
Sen görme bu halimi
Senin için ne hale geldiğimi
Görme...

Yürüyorum işte
Ayazın kucagında
Çaresizce

Yürüyorum...
Ölümüne...